Nieuwe vrienden

Layla had vandaag al 1 mens gedood en ze had voor het eerst echt gevochten. Nu wilde ze even uitrusten. In de grot kon dat niet.
Ze liep rustig tussen de bomen door en ze snakte naar een nieuwe vriend, een echte vriend. Toch zou ze altijd een Claw blijven, maar een nieuwe vriend zou haar goed doen.
Misschien ziet ze er zo eentje voorbij lopen en wil hij ook met mij praten.
Layla begon zachtjes te neuriën, wachtend op een nieuwe vriend.

Milo kwam aanlopen.
"Hey kleine meid"zei hij

Yani kwam ook aangelopen, en toen ze Milo zag voelde ze woede en liefde tegelijk opspelen.
Ze bleef in de struiken zitten en keek toe.

Milo rook yani.
Zou ze hem nog willen.
"Wel ik heb ja al is eerder gezien "zei hij

Yani zuchtte en stapte naar voren.
'Milo.. We.. We moeten praten..' Het kwam er moeilijker uit dan ze had gedacht.
'Layla, ga jij naar de grot? Alsjeblieft?' Vroeg ze zachtjes.
Toen keek ze Milo weer aan.
'Je bent er bijna nooit..' Begon ze zacht.

"Ik weet het als je me niet meer wil begrijp ik dat,maar weet ik blijf altijd va, je houden"zei hij een beetje triest.
Hij was weg gegaan omdat hij even naar zijn andere familie moest gaan.Maar die leefde buiten BCW.

Yani zuchtte.
'Het spijt me Milo.. Maar ik kan niet van je houden als je er zo weinig bent. Ik ben blij dat je het begrijpt.' Zei ze langzaam.
'Ik denk dat het beter is als het.. Als het over is..' Zuchtte ze langzaam.
'Beter voor ons allebei..'

"Wacht even kan ik het ng goed maken met je"zei hij.





(zeg ja ik zal elke dag on zijn)

(Ik weet niet, ik kijk wel ff joh. Dan komt er ook nog wat afwisselends doorheen)

Yani keek Milo even verdrietig aan.
'Sorry Milo..' Begon ze.
'Ik kan het niet..' Fluisterde ze zachtjes, waarna ze wegkeek.
'Misschien is het beter als.. Ja.. Als we gewoon.. Uit elkaar gaan.'
Yani slikte, dit was makkelijker dan hem gewoon weer terugnemen.
Ze kon er wel onverschillig over doen, maar dat had toch geen zin.

(true)

"oke dan,maar ik zit wel bij de claws dus ik weet niet of je het daar moeilijk mee hebt"zei hij.
Je zag een kleine traan over zijn snuit rollen.Je zag dat hij het accepteerde maar je zag ook dat hij vanhaar hielt.

Yani schudde haar kop.
'Milo, dat maakt niks uit, zo is het gewoon.. Beter..' Mompelde ze zachtjes.
'Kom je wel mee naar de grot?' Vroeg ze zacht.
Ze keerde Milo de rug toe en liep naar de troepgrot.
"Sorry.." Dacht ze.

Hij knikte nog en liep mee.
Je zag dat hij triest was maar ja hij moest ermee leven.
Hij was een lange tijd niet geweest en daar moest hij de gevolgen van dragen.