De Claws trainen.

Yani liep schuw over het gras, en zocht een goed plekje op.
Ze ging zitten, en wachtte op de Claws.

'Is dit het?': zei Layla.
Ze had wel iets meer verwacht. Maar ja! Het was natuurlijk alleen maar om te trainen. Dadelijk is zij een echte Claw.

'We gaan zo trainen..' Gromde Yani droogjes.
'Het zit hier helemaal vol met allemaal lekkernijen, bij jou begin ik met kleintjes, en later grotere.'

Saar liep langzaam naar Yani toe en plofte met een zucht naast haar neer. 'En..?' vroeg Saar.
Ze hoopte dat de rest snel zou komen..

Damita was er achteraan gelopen.
Ze keek om zich heen en haar blik bleef rusten op Layla.
Niet die weer, hea..? dacht ze en zuchtte.
Toen keek ze naar Yani en wachtte.

Yani keek Damita aan.
'We gaan beginnen heur..' Zei ze zacht, met z'n 3en was het ook goed.

Er verscheen een kleine glimlach op Damita's gezicht en ze stond op.
'Ik heb er zin in... waar moeten we beginnen..?'

'Saar, jij laat Layla een konijn, en nog een ander diertje naar keuze vangen. Zorg dat dat lukt.' Begon yani waarna ze zich tot Damita wendde.
'En jou ga ik zelf trainen.'

Damita grijnsde vals.
'Ik heb geluk.' zei ze, met een toon van respect in haar stem.
Ze liep naar Yani.

'Dat heb je zeker.' Yani grijnsde.
'Wij gaan daar heen..' Yani liep voorop, naar een stukje in de schaduw.
'Oke, klaar?'

Damita was haar gevolgd.
'Ja, klaar.' zei ze en ging in een vechthouding staan.

'Mooi..' Yani grinnikte.
Ze liep rustig een soort rondje om Damita heen, en onverwachts viel ze opeens aan.
'Altijd een aanval verwachten Damita..'

Damita reageerde sneller dan ze zelf had verwacht.
Als verdedigingsreactie gaf ze Yani een klap.
Ze stapte een beetje achteruit om te wachten op Yani's reactie.

De klap deed Yani niks, Damita moest nog veel leren.
'Probeer een klap tegen een gevoelige plek te geven, dat doet meer pijn, en is gevaarlijk.'
Yani sprong tegen Damita op, ze had haar klauwen en tanden nog niet eens gebruikt.
Meteen daarna, zodat Damita nog niks terug kon doen, gaf ze haar een flinke klap tegen haar slaap.
'Zo dus..' Yani grijnsde, en wachte af hoe lang Damita het nu nog vol ging houden.
In alle tijd als troepleidster had Yani zoveel ervaring voor zo'n jonge cheeta.

Damita schudde met haar kop.
Daarna keek ze op en sprong naar Yani.
Met haar volle gewicht beukte ze haar omver en gaf haar een klap, hard en raak.
'Goed?' vroeg ze en liet Yani los.

'Ongeveer..' Yani beukte Damita gemakkelijk van zich af en stond op.
'Zorg dat je geen enkel moment kwetsbaar bent..' Ze knikte en liep terug naar Saar en Layla.

(Yani, als ik beuk betekent dat niet dat ik nog op je lig of zo XD)

Damita ging rustig zitten en keek Yani na.
Nu ging ze de anderen trainen.
Ze was wel benieuwd hoe dat zou verlopen.

(Ik bedoel met van zich af dat ik je gewoon wegbeuk)

Yani keek naar Saar en Layla.
'Gaan jullie nog wat doen?' Snauwde ze.

'Wat moet ik dan doen?' : vroeg ze aan Yani.
Ze had de hele tijd naar hun gekeken. Alleen wist ze niet dat ze zelf nog wat moest doen. Layla had er wel zin in om in actie te komen. Maar wat kon ze dan doen?

(Sorry voor mijn ózó late reactie )


Saar keek naar Layla, 'Kom mee' zei Saar en liep voorzichtig door het gras. Toen ze zag dat Layla haar volgde liep ze wat sneller.
'Zie je dat konijntje daar?' zei Saar en wees naar het dier. 'Dat ga jij vangen' zei Saar met een grijns op haar gezicht.
'Maar luister, je moet zo stil mogelijk naar het konijntje gaan'

Yani ging zitten en keek rustig toe hoe Saar Layla aan het trainen was.
Uiteindelijk ging ze erbij liggen, het zou toch wel even duren.

'Maar is dat niet gemeen?':zei Layla zo zachtjes mogelijk. Ze wilde niet een buitenbeentje zijn en ging zachtjes naar de struik. Toch wachtte Layla even en zag dat iedereen naar haar keek. Ze was zo stil dat niemand haar kon horen, zelfs het konijntje niet. Layla sprong zachtjes naar het konijntje en verwondde het. Uit de wond, van het konijntje, kwam rood spul naar boven.
'Wat....Wat is dat?':vroeg ze.

'Das nou bloed, het meest heerlijke spul dat er bestaat..' Yani keek met een vuile grijns naar het zielig piepende konijntje.

'Bloed? Heb ik ook bloed?': vroeg ze. Ze liep langzaam naar Yani toe. Ze schrok echt van dat rode spul en ze wilde nu het liefst bij Yani zijn.
'Heeft ze nu pijn?'
Toen niemand na een paar seconden antwoord gaf, zei ze: 'Zullen we nog wat gaan doen? Samen?'

Milo kwam aanlopen.
Hij bekk-eek het tafereel.