New cub, Akmir

Akmir liep vrolijk door het woud. Nu ze van haar ouders af was kon ze doen en laten wat ze wilde. Ze dacht na terwijl ze verder door het woud liep. De bananenbladeren hingen over het pad heen. Met een haal van haar kleine poot, waren ze kapot gescheurd. Dapper liep ze met opgeheven hoofd en haar borst vooruitgestoken door het woud. Ze was niet bang voor niemand. Even keek ze opzei toen ze iets hoorde maar dat bleek niks te zijn dus richtte ze haar blik weer op de weg voor haar. Ze was in een nieuw gebied maar dat deerde haar niets. Ze hield toch niet van haar thuis en ook niet van haar ouders. Maar die waren toch dood dus wat kon het haar nog schelen.

Maar er liep wel degelijk iemand in de buurt.
Cesaro hield de panter in de gaten.
Hij probeerde niet op takjes te gaan staan zodat ze hem zou opmerken.
Maar toen zag hij een plant niet en liep ertegenaan.
Met veel gebrul en lawaai sprong hij eruit.
Er zaten scherpe randjes aan de bladeren en er zat een sneetje boven zijn oog nu.

Akmir liep rustig verder tot ze gebrul hoorde. Ze keek meteen opzei en zag de Poema die in een nare plant was gelopen. Ze grinnikte even. Wat dom zeg kijk dan waar je loopt dacht ze. Ze rolde met haar ogen en haar staart zwiepte even heen en weer. Ze hield niet zo van gezeldschap. Oke hij was ouder maar dat hoefde nog niet veel te zeggen.

Zich schamend kwam Cesaro overeind.
'Ehh... hai.' zei hij verlegen.
Hij wreef over zijn snee.
Autsj.. het prikte.
'Ik had een aanvaring met de plant, sorry dat ik je stoor. Weet jij waar een gebied is met nog meer poema's?' vroeg hij.

Ze glimlachte vals om de manier waarop hij reageerde. "Nee ik ben hier net"zei ze met een liefe stem. Ze kon heel vleiend zijn en lief maar in werkelijkheid was ze hardstikke vals. Ze keek naar hem en likte haar poot, die ze daarna over haar wang wreef en daarmee haar snorharen schoonmaakte.

'Oh...' zei hij en keek even naar beneden.
Toen keek hij weer op.
'Nou, bedankt in ieder geval. Doei!'
Cesaro draaide zich om en liep weer de plant in.
Snel stapte hij eruit en kermde zachtjes.
Wat dat betreft was hij een watje.
Hij liep langzaam weg.

Ze keek hem aan terwijl hij wegliep. Tot haar grote genoegen stapte hij weer in de plant. Door zijn geauw kon ze haar valse lach niet inhouden. Grinnikend liep ze verder over het pad. Zouden hier ook ooit nog slechte katten komen? Ze keek vooruit vastbesloten om haar weg te vervolgen en te zoeken als het moest, zoeken naar wat slechte maatjes.