Op jacht...

Yani sloop door het gras, loerend op een grote kudde gazellen.
Ze lag laag in het hoge gras, precies op een goede plek, waar ze niet zichtbaar, niet te ruiken en niet te horen was.
Lekkerbekkend keek ze toe hoe de gazellen stonden te eten, ze zou ditmaal zoveel mogelijk gazellen pakken.

Darwin zat in het gras te soezelen. De gazellen hadden hem al in de gaten maar besteden geen aandacht aan hem. Hij geeuwde even.

Yani rook nog een cheeta, maar negeerde die, en richtte zich op de gazellen.
Ze sloop door het gras, zodat ze zo dicht mogelijk bij de gazellen zat, zich klaarmakend voor een aanval.
Ze was nu heel dichtbij, en ging heel laag zitten.
Toen sprong ze op en sprintte ze op de gazellen af, die hadden dat helemaal niet verwacht.
Yani had er meteen een gevloerd, en sprong daarna achter een andere aan, die was ook makkelijk neer te krijgen, ze brak zijn poot door erin te bijten, de eerste probeerde alleen te ontsnappen, waardoor ze weer op die afsprintte, en die in z'n nek beet.
Nu wilde de 2e wegkomen, wat erg moeilijk ging met een gebroken poot.
Ze rende achter hem aan, en beet deze stevig in de nek, weer viel 'ie op de grond, hij bloedde hevig, en probeerde toch nog weg te komen.
Yani stapte weer naar de eerste toe, die dood lag te bloeden, en sleepte die naar de laatste.
De laatste beet ze nog even in z'n nek, waarna ze tevreden naar de vangst keek.

Geammuseerd keek Darwin naar het schouwspel. Toen het ten einde was, gromde hij goedkeurend. Hij liep naar de andere cheetah.
'Dit is de eerste keer dat ik iemand heb gezien die 2 gazellen in 1 aanval kan neerhalen'.

'Dat komt omdat dit de eerste keer is dat je mij ziet..' Zei Yani kort, terwijl ze om haar eigen opmerking moest lachen.
Een beetje een groot ego moest je als troepleidster ook wel hebben toch?
Grijnzend en goedkeurend knikte ze naar Darwin.
Ze nam een grote hap van het vlees van een van de gazellen.

Darwin glimlachte. 'Misschien heb je gelijk'. Hij keek hoe ze zat te eten.

'Goed gedaan hoor, troepleidster..' zei Damita met een grijns.
Ze kwam uit de struiken gelopen.
'Mooi gevangen.'

'Jeej, daar komt de gang waar ik juist vanaf wilde zijn..' Yani keek met een zucht naar Damita.
'Ik kan ook geen moment zonder aanhangers zijn, de enige die ik nodig moet spreken is Milo. Hij is er nooit!' Yani zuchtte, misschien was dit toch niet wat ze wilde.
Yani keek grijnzend naar Damita.
'Ga jij maar naar Layla, dan heb ik rust, eindelijk geen babysitting meer..' Yani keek overdreven moe.

(Heb je je leeftijd tóch veranderd? )

Damita fronste.
Toen draaide ze zich om.
'Ja joh, ik zal wel weer die vervelende welp onder de duim houden. Sorry dat ik mevrouw stoor...' zei ze en rolde met haar ogen.
Met trage passen ging ze weg.

Yani keek Damita droog na.
''T zijn net kinderen, je moet ze bevelen geven, anders luisteren ze niet.' Yani grinnikte, Damita had kunnen weten dat het vooral als grapje bedoelt was.
Yani liep weg, terug naar de troepgrot, met de prooien achter zich aan gesleept.