Simba, the loner

Simba liep door de grote savanne. Het gras was hoog en kriebelde af en toe aan zijn kin. Zijn grote, dikke manen wapperde in de wind. Zijn gedachte waren ergens anders. De beelden van zijn moeder en vader en zijn vrienden. Hoe zou het met zijn vrienden gaan, zou nani ook dood zijn, zoals vele andere. Bijna niemand had de weg tot volwassenheid gehaald. Hij kwam weer bij, bleef staan en keek naar de opkomende zon en de kleuren die deze maakte in de lucht. Hij hoopte dat zijn vrienden nog leefde. Want als alleen hij het overleefd had hedden ze mischien toch niet weg moeten gaan. Of was het zijn schuld. Nee Simba het is niet jou schuld zei een stem in zijn hoofd. Hij hief zijn hoofd op en keek naar boven. Enkele sterren waren nog zichtbaar. Zijn vrienden waren daar en zijn vader.

moon lag op een rots en keek naar beneden, naar de leeuw 'hallo' zei ze en keek hem aan 'wie ben jij?' haar poten hingen over de rand van de rots die drie keer zo groot was als simba

Hij keek omhoog toen hij de stem hoorde. "Hallo"zei hij vriendelijk tegen de leeuwin doe op de rots boven hem lag. "Ik ben Simba, jij?"vroeg hij aan haar. Hij keek gefasineert naar de witte vacht en de poten. Hij liep om de rots heen en klom erop. Nu kon hij haar helemaal zien. Ze was wit, heel speciaal.

'ik heet moon' zei ze 'aangenaam' moon glimlachte naar Simba daarna keek ze weer over de savannah en naar de lucht met de maan, de maan die net zo wit was als zijzelf

Hij knikte. "Past bij je"zei hij vriendelijk. Daarna keek hij ook naar de maan, maar al snel naar de sterren. De sterren die hij zag als zijn vrienden en vader die er niet meer waren. Daarna keek hij weer naar Moon. "Ben je hier al lang"vroeg hij.

'nee ik ben hier ook nog niet zo lang' ze volgde simba's blik naar de sterren 'heb je vrienden daar?' vroeg ze

Hij keek haar aan. "Ja en een vader"zei hij zacht maar vriendelijk, terwijl er toch enige droevenis in doordrong. Zijn vrienden vooral ze waren nog zo jong en toen al van het leven beroofd. En zijn vader zo wijs en machtig had ook niet mogen sterven. "Jij?"vroeg hij aan haar, omdat meestal leeuwen die iemand hadden verloren wisten wat het kijken naar de sterren betekende.

moon keek simba aan 'wat erg voor je' moon keek meedelijdend 'ik weet niet of mijn ouders dood zijn, ik heb nooit echt vrienden gahad dus....' ze zuchtte, ze keek weer naar de maan. zij keek altijd naar de maan omdat dat haar enige vriend was geweest die ze op de reis hierheen had gehad

Hij voelde zich dat hij zijn verhaal even kwijt moest dus begon hij. "Ik werd geboren ergens ver van hier. Mijn vader was een groots leider, wijs en sterk. Mijn moeder een hele lieve en zorgzaame moeder. Het ging allemaal goed tot er op een dag een paar andere mannetjes kwamen. Mijn vader kon niet tegen hun 4 op en verloor. Hij werd verwond en vertrok. Mijn moeder en de andere hebben geprobeerd ons te verstoppen en in leven te houden maar na een tijdje kwamen de nieuwe erachter. De enige oplossing was ons weg te sturen en dat deden zei en de andere met pijn in hun hart. Ik met mijn vrienden allemaal nog welpen moesten het vanaf toen in ons eentje redden. Na een tijdje zwerven vonden we mijn dode vader. Dat was de ergste dag ooit voor mij. Daarna kwamen we in een storm en raakten de helft kwijt, waaronder mijn beste vriendin Nani. Ze was ook wit. Daarna ging ons groepje verder en langzaam maar zeker begonnen we onze kracht te verliezen. De een na de ander zakte in, en je ziet het ik ben de enige hier dus ik ben de enige van mijn groep die nog leeft. Verder weet ik niet of Nani en de andere het hebben gehaald, maar ik hoop het wel"zei hij triest, terwijl hij zijn blik af en toe op de sterren richtte. Hij keek haar weer aan. "Nou dat was mijn verhaal ik hoop niet dat je het vervelend vond te luisteren"zei ze triest.

moon keek weer naar simba 'dat is zo erg voor je' zei ze met medelijden, ze gaf hem een troostende lik 'ik hoop voor je dat er nog wat leven' ze zuchtte 'moet je mijn levens verhaal ook hore of...'

"Ja is goed hoor"zei hij tegen haar. Hij ging zitten en luisterde naar haar. Het was hopen dat ze niet zo'n slechte jeugd had gehad. Zo'n vriendelijke leeuwin verdiende het niet. Het was fijn dat ze hem begreep.

'het begon eigelijk al toen ik werd geboren, mijn zusjes speelden niet met me de enige die om me gaf was mijn moeder. ze vond me speciaal maar toen ik voor het eerst moest gaan jagen maakte ik een blunder, iedereeen, behalve mijn moeder, dacht dat het kwam door mijn witte vacht dat ik de zeebra's had laten schrikken en daardoor een van mijn zusjes werd overlopen' ze zuchtte 'ze joegen me weg, mijn moeder geloofde als enige dat het een ongeluk was' ze keek naar de maan 'dat was het eigelijk wel, daarna heb ik alleen maar gereisd tot ik hier was'

Hij knikte naar haar. "Dat is ook erg, als niemand je accepteerd."zei hij begripvol. "Maar hier is iemand die dat wel doet. Ik vind het ook speciaal en als je anders bent is dat leuk, want er zijn er al zoveel hetzelfde"zei hij vriendelijk.

moon keek hem dankbaar aan en gaf hem een lik 'dankje' zei ze en bloosde een beetje

Hij keek haar aan. "Geen dank"zei hij vriendelijk. Hij werd nogal overvallen door die lik en moest ook aan Nani denken. Hij zuchtte en keek naar de grote savanne. De zon begon steeds verder te reizen en vormde nu een halfe bol aan het eind van hun zicht.

moon legde haar kop op haar poten en keek de savannah over, ze had nog nooit een leeuw ontmoet die haar speciaal vond of aardig tegen haar deed. ze sloot haar ogen even, toen ze ze weer opende keek ze naar Simba.

Hij keek haar ook aan. "Ik vind het eigenlijk best raar dat ze sommige zo beoordelen om hun uiterlijk"zei hij vriendelijk terwijl hij er eens goed overnadacht. Het sloeg eigenlijk nergens op, er was was een rede voor het feit dat ze wit was. Maar mischien waren de andere wel jaloers geweest net als met Nani.

'dat vond ik ook en ik heb me daar ook zo boos om gemaakt. maar uiteindelijk heb ik me eraan toegegeven' ze zuchtte 'ik en toen veel gaan jagen en heb het mezelf geleerd' moon keek weer naar de lucht.

Hij knikte. "Heb je toen op jezelf geleefd"vroeg hij aan haar. Hij moest nog denken aan de tijd met zijn vrienden, het was heel anders geweest dan hier maar zeker niet aangenamer. Het gevoel dat je verder moet en anders word je gedood. Hij keek haar aan en wachtte op haar antwoord.

'ja, ik ben op mezelf gaan leven en van gebied naar gebied getrokken' ze tilde haar hoofd op en keek simba aan met haar helderblouwe ogen

(albino leeuwen hebben blouwe ogen!)

Hij keek haar ook aan en zag haar blauwe ogen. Een steek ging door hem heen want ze leek zoveel op Nani. Die blauwe ogen waren precies zoals nani haar ogen. Hij knikte. "Dan leken we best veel op elkaar, zwerfend"zei hij vriendelijk.

(Wist je ook dat alle leeuwen een wit gen zouden moeten hebben. Maar doordat mensen ze jagen komt dat niet veel meer voor. Soms zorgd dat gen er ook voor dat ze wit worden, dus het maakt dan niet uit of hun ouders wit zijn. Dat stamt waarschijnlijk uit de ijstijd. )

'ja, eigelijk wel' moon glimlachte, simba's ogen waren mooi en zijn manen groot en pluizig. Ze dacht aan alles wat ze had meegemaakt en merkte dat ze zich voor het eerst echt gelukkig voelde.

(cool)

"Is het hier wel mooi en fijn"vroeg hij aan haar terwijl hij nog even naar de sterren staarde. Hij keek haar weer aan wachtend op een antwoord. Hij zou hier kunnen blijven al shet hem beviel.

'ik ben hier nog niet zo lang maar het is hier in ieder geval prachtig, er is genoeg te eten en ik heb al wat aardige katten ontmoet' ze glimlachte

Hij glimlachte terug. "Oke als het me bevalt denk ik dat ik hier blijf. Ik heb toch wel genoeg van al die jaren reizen."zei hij vriendelijk tegen haar en hij ging ook op de rost liggen.