Fijn plekje

'Ik heb zonder pardon mijn eigen familie, én troep uitgeroeid. Ik ben net als jij opgevoed, alleen dan nog duizend keer erger.' Gromde Yani.
'Volgens mij ben ik een cheeta. 'T kan dat ik het fout heb, maarja.' Snauwde ze.

"Dan mag jij me nu vertellen hoe jij dan wel niet werd opgeleid", grijnsde Mira.

'Simpel, geslagen, opengekrabt, weggeschopt, onder water gehouden tot ik bewusteloos was, en noem maar op. Nog meer vragen voor je sterft?' Vroeg Yani droogjes.

"Ehmmm.. Nee, eigenlijk wil ik iets zeggen."
Mira dacht met moeite terug aan die vreselijke tijd.
"Ik ben eerst bij mijn ouders en familie weggehaald. Mijn vriendjes kregen dezelfde training, maar waren niet sterk genoeg en zijn opengereten en weet ik veel wat aleemaal voor mijn neus. Ik moet toe geven ik werd ook geslagen geschopt en verdronk bijna toen ik het fout deed. Ik was blij dat mijn familie nog leefde, maar dat duurde ook niet lang meer, want omdat ze in mij de kat zagen vonden ze dat ik nergens meer van moest schrikken en hebben ze mijn familie stuk voor stuk half uitgemoord voor mijn neus en ik moest het zaakje opknappen door er zelf een einde aan te maken. Daarna heb ik mijn partner moeten vermoorden zodat ik niet meer afhankelijk was. En dit alles deed ik onder dwang", Mira moest even adem halen nadat ze dit gezegt had. Niemand had dit ooit van haar geweten en nu kwam het in 1 keer uit.

'Agossie..' Yani was niet zo snel onder de indruk.
'Kind, dat jij geen trauma hebt. Moet je niet even huilen? Zakdoekje nodig?' Vroeg Yani sarcastisch.

Mira moest toegeven dat zij ook niet de aardigste was geweest maar dit vond ze te ver gaan. Grommend ging ze in een aanvallende houding tegenover de cheeta staan.
"In ding heb ik daar in ieder geval geleerd. Dat komt me nu dan ook goed van pas....Ik ben nooit of te nimmer bang voor de dood en haat iedreen die ik tegenkom."

'Gefeliciteerd meid. Laat maar eens zien hoe sterk je bent in een gevecht.' Grinnikte Yani.
Yani liep rustig, maar behoedzaam, een rondje om Mira heen.
De geur die zij afstootte hing in de rest van de omgeving niet, dus ze was alleen.
'Makkie' Ging het door haar hoofd terwijl ze bijna moest lachen om de manier waarop Mira een aanvalshouding aannam.
'Nooit leren vechten dus..!' Nam ze daaruit op.

Mira grinikte. Ze wist dat de cheeta haar verkeerd inschatte.
Ze deed expres alles fout waardoor de cheeta niet door had dat ze les had gehad van de sluwste kat die er bestaat.
Van buiten leek het dan ook alsof ze niks was, een nutteloos vlooitje in de huid van de cheeta, maar in werkelijkheid was het juist andersom.

Taika lag in de struiken en probeerde zo min mogelijk geluid te maken.
Ze keek van Yani naar Mira.
Dit kon nog leuk worden.. dacht Taika.

Mira vong een geur op van een leeuw die ze nog niet eerder had ontmoet.
"Hoi", riep ze zondr om te draaien, anders zou ze haar concentratie verliezen

Taika keek verschrikt op.
Die merkte haar ook snel op dacht Taika.
Ze keek naar Mira en stond op.
'ehhm,... hoi?' zei Taika.

Misschien had Mira het niet door, maar Yani wás de sluwste kat die er bestaat.
Yani had allang gezien dat Mira de hersens van een kwal had, dus dat dit een makkie zou worden.
Zonder iets te laten merken, sprong ze opeens op Mira af.
Ze haalde uit naar haar gezicht, waarna er bloed aan haar nagels bleef zitten, wat ze uitdagend aflikte.
'Durf je niet meer meis? Met zo'n haal krijg je nooit een partner meer, ben je daar soms bang voor?' Vroeg Yani grijnzend.
Ze beet Mira in haar nek, en hield haar tegen, zo kon ze niets doen.
Yani beet door totdat ze bloed proefde, en liet toen los.
Zo had het beest wel geleerd dat ze niet brutaal moest zijn tegen vreemden, en zeker niet tegen haar.
Langzaam liep ze weg, en verdween in de duisternis.

Taika keek angstig naar Yani.
Ze deed een paar stappen achteruit.
Toen keek ze naar Mira.
'Gaat het?' vroeg ze aan Mira. Je hoorde angst in haar stem.

"Mijn partner is al dood dus hoef ik geen meer", zei Mira terwijl ze op de grond lag.
Ze voelde dat er bloed uit haar nek strommde, maar dat boeide haar niet.
"Tot de volgende keer", reip Mira de cheeta nog grijnzend na.
Ze stond weer op en wende zich naar de welp die zich in de bosjes had verstopt.
"Kom mar te voorschijn hoor"
Ze liet even een piepje horen vanwege haar nek.

Taika liep wat naar voren en ging voor Mira staan.
Vroeger had ze ergere gevechten gezien, maar ze kon er nooit tegen.
'ik ben Taika' zei Taika met een lichte tril in haar stem.
Ze keek Mira recht in de ogen aan.

"Mira, aangenaam", zei ze vriendelijk. Ze had geen zin om gemeen te doen.
Ze likte even aan haar wonden.
"Wat doet zo'n kleintje als jij in dit dichte woud?"

Taika had geen zin om een heel verhaal te vertellen.
'Ehm,.. gewoon' zei Taika.
Eigenlijk was ze van haar ouders weg gelopen, maar dat ging ze haar niet vertellen.
Ze keek even naar de wonden van Mira.
'

"Het gaat wel hoor", zei Mira toen ze merkte dat de welp naar haar wonden keek.
"Ik ben wel wat meer gewend. Dit is eigenlijk nog niks"

'Ow, ik ook, hoor..' zei Taika.
Dat kon ze beter niet zeggen.
Snel probeerde ze over iets anders te praten. 'Hoe heet jij eigenlijk?' vroeg ze aan Mira.
Ze keek nog steeds naar Mira's wonden.

"Ze noemen me Mira. Wat ik al zij", zei ze vriendelijk.
"Je hoefd het niet te vertellen hoor als je dat niet wilt", zei ze toen ze door had dat de welp iets verborg.

(Sorry, overheen gelezen...)

'Ehmm..'
Mira had al door dat ze wat verborg, dus kon ze het beter vertellen.
'Ehmm.. nou,' zei Taika Zuchtend.
'Het is niet heel erg,.. ik ben alleen maar weg gelopen van mijn ouders' zei Taika tegen haar.
Ze zou er toch achter komen, dus kon Taika het beter zeggen.

"Het is beter dan ze vermoorden", zei ze vriendelijk terwijl ze naar de welp keek.

Taika was opgelucht dat Mira er niet verder over begon.
'Maar vertel jij eens wat over jezelf' zei Taika.
Ze kende tot nu toe alleen nog maar Mira en ze wou wel wat over haar te weten komen.

"Ik ben dus Mira", begon ze.
"Ik ben vanaf 1 maand opgevoed tot een moordmachine. Ik heb mijn eigen uders en familie vermoord en nu ben ik hier, op de vlucht voor mijn opdrachtgever''. zei Mira terwijl ze geschrokken om haar heen kek toen ze een takje hoorde knappen.

'Ow, oke' zei Taika tegen Mira.
Ze wou niet verder vragen.
Ze keek achterom en zag niets. Toen keek ze weer naar Mira.
Mira had ongeveer hetzelfde leven als haar gelijd.
Alleen kon Taika er niet tegen en was ze weg gelopen.