Damita praten

Milo kwam aanlopen.
Hij wachte op Damita .
Hij ziu zijn opdracht metplezier vevullen.

Damita kwam rustig aanlopen.
'Wat is er..?' vroeg ze verveeld.
Ze ging op een grote steen zitten en keek Milo vragend aan.

"Jij toon geen respect voor mijn leider"zei hij kwaad.

'Zij ook niet voor mij..'
Damita keek even kwaad naar Milo.

Yani was achter Milo aangelopen, en zat doodstil toe te kijken vanuit de struiken.
Ze was uit de wind gaan zitten, en kon nu onmogelijk opgemerkt worden.

"ZE moet gerespecteer worden"zei hij kwaad.
Hij vloog naar haar en zei "jij gaat respect tonen"

Damita keek kalm in Milo's ogen.
'Tja... ik zal overwegen dat te doen, maar waarom zou ik respect tonen als ik niet eens bij the Claws zit? En waarom toont zij dan geen respect?'

"Ze zal respect tonen als jij dat doet"zei hij kwaad

'Waarom moet ik beginnen?' vroeg Damita en liep een stukje weg van Milo.
Ze krabde met haar nagels over de stam van een dun boompje.

Yani keek van Milo naar Damita.
Was Damita dan echt zo dom als ze leek, nee toch?

"Omdat het zo is,riep hij kwaad.
Hij sprong naar haar en hield haar tegen de grond.

Go Milo, go Milo Ging het door haar hoofd.
Ze moest bijna lachen om haar eigen gedachten.

Damita voelde een paar steentjes in haar rug prikken.
'Eigenlijk vind ik dat geen goede rede..' zei Damita en duwde Milo hard van zich af.
'Moet ze niet respect verdienen door het ook te tonen aan soortgenoten?'

"Ze toont het alleen aan leden van de claws"zei hij.
Hij krabde haar in haar gezicht.

'Ik zit niet bij de Claws, dus toont zij geen respect aan mij, maar ik moet wel mevrouw respecteren, terwijl ik dus niet bij The Claws zit!' riep Damita.
Ze ging even met haar poot over de wond.
Toen haalde ze uit naar Milo, precies over z'n oog.

Milo vloog op haar af.
Hi zette al zijn gewicht op haar.
"Toon gewoon respect voor haar ook al ben je geen claw"zei hij kwaad.




(hier kun je ni zomaar onderuit kruipen)

Damita voelde Milo's gewichtop haar leunen.
Zo, die is ook zwaar... dacht ze.
Ze beet hard in zijn oor.
'Ik ga geen respect tonen! Laat haar het maar zelf zeggen!'

Hij rukte zijn oor los.
Hij zette zijjn nagel in haar rug en zei "je gaat het tonen hoe dan ook"

Damita was woest.
'Laat het haar zelf zeggen dan!' brulde ze.
Met al haar kracht gooide ze Milo van zich af, waardoor zijn nagels haar vacht openhaalden.

"Jij gaat respect tonen ook al ben je geen claw"zei hij kwaad.
Hij kroop terug recht en sprijde zijn nagels

'Je valt een beetje in herhaling, ben je dement of zo!' zei Damita en beukte met haar kop Milo omver.
Toen keek ze scherp om zich heen.
Ze ademde zwaar.
Waar moest ze naartoe om Yani zelf te spreken?

Milo krabelde op.
Hij snelde achter haar.
Hij sprong langsachter op haar en zette zijn nagels in haar nek.

Grommend stapte Yani uit de bosjes, en knikte respectvol naar Milo.
'Goed geprobeerd.' Zei ze kort.
'Ik zal je even uitleggen waarom ik niet iedereen respect kan tonen.' Begon ze droog.
'Als ik iedereen met een grote mond respect zou tonen, was ik nu geen troepleider. Respect tonen, is laten merken dat je iemand bijvoorbeeld niet aanvalt, en waardeert.'
'Daarom, als katten bij mijn troep willen, moeten ze dat van mij, ook katten die dat niet willen, moeten dat.' Vervolgde ze.
'Als jij meer respect toonde aan mij en aan de Claws, was je geschikt om lid te worden. Maar aangezien je dat niet kan..'
Ze wenkte Milo om mee te komen, weg, naar hun troepgrot.
Al gauw verdwenen ze in de duisternis.

'Watjes...' mompelde Damita.
Ze ging met haar poot over haar wonden.
Het bloed kleefde aan haar vacht.
Ze gromde en liep weg.

Milo liep kwaad mee.
Hij zou haar nowel krijgen.