Weggelopen

Layla was altijd bang, maar ze had er nu genoeg van. Midden in de nacht sloop ze weg van de troep. Ze was van plan om morgen terug te komen en ging stiekem naar een grote vlakte. Alles was donker en je kon geen hand voor ogen zien. Hé, wat hoorde ze nou? Was daar iemand? Ze keek achterom en kon het niet meer houden. Snel rende ze weg en kwam die rare gedaante achter haar aan. ‘Wie ben jij?’: vroeg ze met een bibberende stem.

'Ik? Je grootste nachtmerrie..' Fluisterde Yani die droog achter Layla vandaan kwam.
Ze rook aan Layla, en daarna in de lucht.
Er hingen hier allerlei geuren, maar deze geur niet.
'Wat doe jij hier zo alleen?' Vroeg Yani lichtjes grijnzend.

'Euggh! Ik.. ik ... ben weggegaan bij mijn ouders!': zei ze met een bibberende stem. 'Ik ben weggerend en ik ben nu de weg kwijt.'
Layla wist niet wie die vreemde gedaante was en vooral niet waarom ze zei: 'Je grootste nachtmerrie.' Layla was bang en wilde gaan brullen, maar ....... ze kon geen woord meer uit haar keel krijgen en ging zachtjes piepen.

Yani keek grijnzend toe, naar hoe de welp zichzelf gek maakte van angst.
Toch zei haar moederinstinct haar dat ze deze welp absoluut geen kwaad mocht doen, en het zelfs moest helpen.
Grommend keek ze haar aan.
'Waarom ben je weggegaan? Dat is niet zo slim..' Zei ze grijnzend.

'Andere zeiden dat ik niks durfde en dat raakte mij. Daarom ben ik weggerend, maar wilde wel terug gaan, hoor!': ze bracht dit zachtjes over zodat dit twijfelend overkwam. Layla dacht: wat een aardig beest. Misschien kan zij mij helpen? Misschien kan zij mij leren hoe ik meer ga durven.
'Kun jij mij helpen en mij alles leren?': vroeg ze toch maar. Ook al vond ze dat heel brutaal van haarzelf.

'Dus je wilt leren durven?' Vroeg Yani droog.
Ze was te slapjes merkte ze, straks kwam ze nog lief en aardig over.
'Daar kan ik je wel mee helpen ja.' Zei Yani grinnikend.
'Maar óf ik dat doe..' Zei ze er pesterig achteraan.

'ja, alsjeblieft .... alsjeblief!' :zei ze heel snel achter elkaar. 'Mag ik met jou mee. Anders moet ik hier alleen blijven. Alsjeblieft!'
Maar nu wist Layla nog steeds niet wie ze was en vroeg al iets met meer zelfvertrouwen; 'Maar wie ben je eigenlijk? en waar ga je nu heen?'

'Ik ben Yani, en ik was net op moordpad, maar dat wacht dan maar even.' Zei Yani droog.
Wat moest ze nou weer met zo'n klein mormel?
Meenemen?
Nee, dat ding had haar eigen familie.
'Ga terug naar je mammie en pappie..' Zei Yani sarcastisch.
'Ik heb wel wat beters te doen.'

'Maar ik ben de weg kwijt! Ik weet niet meer waar ik naar toe moet! Help me, neem me mee! Ik zal echt alles voor je doen! Ik wil mijn broers en zussen nooit meer zien!' : zei Layla sterk en ze ging wel twijfelen, maar dat liet ze niet merken. (Eindelijk zal zij een welp worden die veel durft én met een hele goede leraar.) Als ze ja zei, natuurlijk.

Yani keek Layla diep in haar ogen aan.
Ze zag kracht.
Een sterk gevoel dat dit welpje het wél kon leren, overheerste haar gedachten.
Ze zou op z'n minst kunnen probéren deze welp slecht op te voeden, als het niet lukte, dan lukte het niet.
'Oké..' Mompelde Yani en ze knikte.
'Kom je dan mee?' Vroeg ze, ze dacht aan Saar, ze liet haar deze welp wel opvoeden ofzo.
Ze liep voorop, op weg naar de troepgrot.