The Defectors troepgrot

Galeno liep te zoeken naar een geschikte grot. Hij was niet meer van plan om zijn hele leven rond te trekken. Onderweg kwam hij langs allemaal grotten, maar hij vond geen van allen goed en leuk genoeg om in te wonen. Nu stond hij voor een grot, waarbij hij dacht: 'Dit is het, dit wordt mijn huis!' Nou, huis? Geewoon een plek om vaak te zijn. De opening was mooi groot en de grot was door de zon verlicht. Galeno zou hier wachtten tot Layla er was. Waar was zijn broer eigenlijk?

'Hé, broertje van me!' Fausto liep de grot in. 'Een mooie grot hebje hier, zeg!' Eerlijk gezegd, vond Fausto de grot lelijk, maar dat zei hij natuurlijk niet tegen zijn broer. 'Ik heb iemand meegenomen voor je.' Hij liet Layla zien. 'Lill..... Lill nog wat. Hoe heet je ook alweer?' Hij was nooit zo goed in namen onthouden.

'Je bedoelt 'Layla'.' Hij lachte. 'Waar was je? Kom, ga zitten!' Galeno ging liggen. 'Jij ook, Layla!' Hij keek haar aan. Het ging gelukkig al wat beter met haar.

Fausto ging vlakbij zijn broertje liggen. 'Ik was naar jou opzoek. Lill... vertelde me wat je voor haar had gedaan. Dat was echt heel lief.' Hij keek haar aan. Ze leek wel een Claw, maar dat zou wel niet zo zijn, aangezien zij zo aardig was. 'Zeg Lill, zit je nog in een groep of zo?'

'Ehm, ja.' Zou ze nu wel vertellen dat ze in de Claw's zat? 'Ja, waarom wil je dat eigenlijk weten?' Ze liep weer met pijn in haar lijf naar Galeno toe en ging dicht tegen hem aan liggen. 'Ik zit bij de Claw's, eigenlijk. Word alsjeblieft niet boos, maar ik ben niet zo slecht.' En zo vertelde Layla het hele verhaal van wat ze had meegemaakt.

'Waarom had je dit niet eerder gezegd?' Hij was duidelijk ervan geschrokken. 'Nee, je bent inderdaad niet zo slecht, behalve dan als je honger hebt. Die gazellen die je hebt gedood, wow! Waarom zit je dan bij de aller slechtste groep, als je zelf niet slecht bent? Ik bedoel, waarom geen neutrale groep? Daar zal je veel beter in passen.'

Fausto schrok ook een beetje, maar hij wist het wel. 'Zullen we zelf geen groep beginnen? Een neutrale groep. Als jij en ik hier blijven, Galeno, dan zullen we wel in een groep moeten zitten, en anders ...' Tja, verder kwam hij niet.

'Ja, dat kan. Maar ik wil Yani niet teleurtellen. Zij heeft me opgevangen en geleerd wat je moet doen in gevaar.' Layla wist dat ze Yani en de groep niet moest achterlaten, maar ze wilde nu wel bij Galeno blijven. 'Over een paar dagen gaan Yani en ik jagen. Misschien kan ik het dan vertellen. Alleen, jullie moeten wel ervan zeker zijn, dat jullie een groep mogen beginnen met 3 leden. Zorg anders voor meer leden.' Layla wilde heel graag in zo'n neutrale groep en niet in de aller slechtste groep. Ze wist nu hoe het daar was, en het was toch niets voor haar.

'Oké, is goed. Dan hebben we al 3 leden, nu moeten we er nog meer krijgen.' Galeno stond op en zei: 'Jij blijft hier liggen, Layla. Je bent nog niet helemaal hersteld. Fausto, blijf jij hier en zorg goed voor Layla.' Galeno had gevoelens boor Layla, alleen dat zegt hij natuurlijk niet hardop. Hij liep de grot uit.

'Oké.' Layla bleef wel in de grot liggen. Ze snapte niet dat Galeno vond dat ze nog niet helemaal hersteld was. De wonden werden al minder, de pijn en verder was alles gewoon normaal. Ze stond op en liep door de grot.

'Ik kan echt niet zolang op een plek blijven, misschien moeten we even naar buiten. Hij liep naar de ingang van de grot. Dit was beter. De koele lucht van de grot was perfect. De zon scheen buiten fel en verwarmde alles. 'Ga toch zitten, Lill..... Ik vergeet je naam telkens. Vind je het goed als ik je Lill ga noemen?' Zonder dat hij op een antwoord wachtte, liep hij iets verder naar buiten.

Gaétano rook een bekende geur. Hij zocht van waar het vandaan kwam. Net toen hij op wilde geven, zag hij een tijger voor de ingang van de grot staan. 'Hallo, ik ben Gaétano. Mag ik bij je in de grot?' Niemand zou zomaar een lijger helpen. En voordat hij een antwoord kreeg, wilde hij al weglopen.

'Ja, kom binnen, Gaétano.' Ze kende hem van het jagen. Lill? Dat leek niet eens op Layla. 'Je mag me wel Lill noemen, hoor! Ook al lijkt het niet eens op mijn echte naam!' Ze liep ook naar buiten en ging in de zon liggen.

'Hoi, daar ben ik weer?' Galeno had een groot stuk vlees bij zich. En bij Fausto zag hij een lijger staan. 'Hallo, ik ben Galeno. En jij bent?' Hij leek wel een beetje op Layla. 'Zijn jullie broer en zus?'

'Galeno, dit is Gaétano. Wij hebben elkaar al een keer eerder ontmoet.' Broer en zus? Waar had hij het over? 'En waar ben je geweest? Weet je, Fausto vergeet telkens mijn naam en gaat me nu daarom Lill noemen!' Ze stond op en gaf Galeno een knuffel.

'Ja, ik ben Gaétano. En we zijn geen broer en zus. Ik ben hier om mijn zus te zoeken. Ze is al heel lang vermist en ik weet niet eens hoe ze eruit ziet.' Hij keek nog even naar Layla. 'Weet je zeker dat wij geen familie van elkaar zijn? Galeno zei dat net zelf ook al!'

'Nou, nee, dat weet ik niet zeker. Ik ben namelijk toen ik nog jong was, verdwaald geraakt en heb daarna nooit meer mijn ouders gezien. Ik weet nog wel dat ik een broer heb, maar ik weet niet hoe hij heet en hoe hij eruit ziet.' Ze keek hem nog een keer goed aan.

'Jullie lijken zoveel op elkaar. Misschien hebben jullie je familie gevonden. Jij, Gaétano, je zus en jij, Layla, je broer. Alles kan. Hier eet op!' Hij gaf iedereen een stuk vlees. 'Wil je hier voorlopig blijven? Het kan, hoor.' Zelf at hij ook een stuk vlees op en ging in de koele grot liggen.

'Bedankt dat ik hier voorlopig kan blijven.' Misschien had Galeno gelijk, misschien is Layla wel mijn zus. Het kon, aangezien hij een bekende geur rook bij haar. Hij zag dat Layla een beweging deed, die bijna heel zijn familie deed. Al die andere groepen vonden het vervelend en kwamen nooit bij huun in de beurt. 'Layla, ik denk dat ik mijn zus gevonden heb.' En hij liep naar buiten en ging daar liggen.

'Ben ik... ik ben jou zus?' Ze kon haar oren niet geloven, maar haar gevoel zei het zelfde.
Ze lag lekker in de zon, maar had daar geen zin meer in en liep naar Galeno toe. 'Mag ik erbij komen?' Ze ging naast hem liggen.

Galeno rekte zich uit en zag dat Layla naast hem in slaap was gevallen. Het was donker buiten, maar er bewoog iets. Hij keek om zich heen. Iedereen was er volgens hem wel. Wacht eens even, waar was Gaétano? Galeno liep naar buiten en zag hem daar liggen. 'Wat is er?'

'Er is niks, hoor.' Zei hij vriendelijk. Hij dacht alleen telkens aan zijn familie. Ze zouden we ongerust zijn na al de tijd of ze dachten dat hij nooit meer kwam. 'Ik dacht alleen even aan mijn familie. Het is koud hier buiten, vind je niet?' Het landschap werd verlicht door het maanlicht. Het was erg mooi om te zien. 'Jammer dat de rest dit niet kan zien.' Hij liep weer de grot in, want daar was het op dit tijdstip wat warmer.

Yanara liep voorzichtig naar de dichts bijzijnde grot toe. Muis stil lag ze op de grond. Ze hoorde stemmen. Waar was mijn Pappie, nou? Ze wilde gaan huilen, maar hield zich in. Waarom moest haar moeder haar nou weer achterlaten? Ze was de hele tijd achter Pappie aangelopen, maar ze was hem kwijtgeraakt. Volgens haar was hij hier in die grot. Yanara verstopte zich en luisterde.

Galeno rook nog een andere geur. Een jonge en zwakke geur. Hij keek rond en zag een tijgertje op de grond liggen. 'Hai.' Zei hij vriendelijk. 'Wat ben jij hier zo alleen. Kom maar hoor.' Het tijgertje zag er uitgehongerd uit. Gelukkig had hij nog het vlees dat hij overhad bewaard. 'Hier eet maar!'

Ze at het vlees gulzig op. 'Ik zoek mijn Pappie. Ik ben hem heel het stuk achterna gelopen. Het mocht niet van hem, maar van Mammie moest ik het doen.' De tranen sprongen in haar ogen. 'Ik wil naar Pappie!' Ze huilde en wilde de grot inrennen. Maar deed het niet, aangezien ze werd geholpen door een heel lief iemand.