Het perfecte leven?

Langzaam liep Galeno naar het meer toe. Hij had het warm. Die stomme gazellen. Hij kon ze net niet te pakken krijgen, maar goed... Hij ging rustig op een steen liggen die in het meer stond. De zon scheen fel op zijn huid. Wat was zijn leventje toch goed. Niemand die zei wat je moest doen, overal naar toe gaan waar je maar wil... Dat was toch perfect? Maar toch had hij het gevoel dat hij wat mistte. Hij wist niet wat en schonk er verder geen aandacht aan. Langzaam viel hij, op de steen, in slaap.

Layla liep vrolijk naar het meer toe. Wie was dat? Er zat een tijger op een steen. Nieuwsgierig liep ze door het water naar hem toe. Zou ze een grap met hem uithalen? Nee, dat ging ze niet doen. Hij lag rustig te slapen. Op het moment dat ze weer terug wilde lopen naar de grot ...

... werd Galeno wakker van iets. Hij sprong gelijk op en wilde gaan aanvallen, totdat hij zag dat het maar een lijger was. 'Hallo...' Galeno liep om haar heen. 'Wat is er?' Vroeg hij op een onaardige manier. Omdat hij zelf wist dat hij fout zat, zei hij: 'Ik ben Galeno. Sorry, dat ik je wilde aanvallen. Maar ... ehm ... wie ben jij?' Hij keek de lijger aan.

'Ik ben Layla, en probeer me niet meer aan te vallen!' Zei ze boos. Dat haatte ze zo, als iemand jou ging aanvallen, terwijl je niet iets verkeerds had gedaan. Voor de grap gaf ze Galeno een duw, zodat hij in het water viel. 'Zo..' Verder kwam ze niet. Galeno had wat, want Layla kon haar ogen niet van hem af houden. Ze ging naast hem in het water zitten. 'Wat doe jij eigenlijk hier?'

Galeno was nat, omdat hij in het meer was geduwd. Zijn ogen keken Layla aan. Het was een bijzonder meisje, dat wist hij wel. 'Oh, ik ren en loop rond, je weet wel. En ik was moe.' Hij nam een slok water uit het meer en rekte zich uit. Weer keek hij met zijn ogen naar Layla. Was was ze mooi! Wacht eens even. Dacht hij dit net? Misschien kwam het door de zon dat hij zo dacht over iemand, en nam dus nog een paar grote slokken water.

Layla lachtte. Ze kon om deze tijger lachen. Zelf nam ze ook een paar grote slokken water. Het was wel warm buiten. 'Zeg, zullen we even schuilen onder die bomen daar?' Ze stond op en liep naar de bomen toe. Doordat de bladeren de zon tegenhield, was het best lekker koel. Met een zachte wind die op haar vacht blies, keek ze naar het stille water.

Het was al bijna avond. De zon probeerde al te verdwijnen en de maan probeerde te komen. Hij ging naast Layla liggen, dicht tegen haar aan. Zo zou ze niet te snel afkoelen, als het dadelijk wat kouder zou gaan worden. Samen met Layla keek hij naar de maan en de sterren, die nu hoog aan de hemel stonden. 'Wat een prachtige lucht.' Zijn ogen gingen naar Layla, maar hij durfde het niet om haar in de ogen te kijken.

Layla vond het prettig dat Galeno dicht tegen haar aan kwam liggen. Het voelde veilig en meer kon ze niet met woorden beschrijven. Ze dacht aan wat ze voelde en aan wat het was. Het werd kouder buiten en ze voelde de warmte van Galeno. Met Galeno naast haar viel ze in slaap.

Toen Galeno wakker werd, lag Layla nog te slapen. Hij besloot om alvast vis te gaan vangen. Hij rekte zich uit en liep weer naar de steen toe, die in het meer lag. Je kon merken dat hier al een tijdje niemand was geweest.
Nadat Galeno vis had gevangen, bracht hij het eten naar Layla.

Ze werd wakker van de vieze geur van vis. Het stonk vreselijk, maar het was wel heel lekker. Vooral als je het zelf niet hoefde te vangen. 'Lekker.' Ze at haar vis op en bleef nog even liggen. 'Bedankt dat je het eten voor me hebt gemaakt.' Layla werd verlegen en wist niet uit haar woorden te komen. 'Nou, dan ga ik maar weer eens.' Ze stond op en wilde weglopen.

'Nee, blijf toch.' Hij wilde niet dat ze wegging. 'Zullen we wat anders gaan doen.' Hij wist alleen niet wat. Maar hij zag dat Layla wel van plan was om te gaan. Teleurgesteld en alleen ging hij weer op de steen in het meer zitten, maar bleef daar niet al te lang zitten.

Eigenlijk wilde Layla helemaal niet weg. Voordat ze echt weg was, rende ze snel terug naar Galeno en gaf hem een lik. Ze was blij dat ze dat had gedaan, maar rende zonder iets te zeggen weg.

Blij keek hij nog naar Layla die hard wegrende. Zou hij haar nog een keer zien? Hij was gelukkig. Dit mistte hij, een vriendin. Al die tijd met een gevoel van leegte was nu eindelijk verdwenen. Met een grote glimlach op zijn gezicht liep hij naar de savanne. Hij had zin om echt te gaan jagen.


Galeno kwam terug met de gewonde Layla. 'Kom, misschien moet je even bij het water gaan liggen en de wonden nu goed schoonmaken?'

'Ja, is goed.' Ze wilde nu weer zelf lopen, en duwde Galeno weg. Layla ging vlakbij het water liggen en probeerde de wonden schoon te maken. En viel even later in slaap.

'Layla, ik ga! ' Zei hij met een zachte stem. Hij zag dat Layla sliep en ging naar haar toe. Hij moest opzoek gaan naar een grot om daar in te gaan wonen. Dus ging hij weg.

Fausto zag een lijger bij het water liggen. Was ze gewond? Hij was nieuwsgierig en sloop naar haar toe. Ja, ze was gewond en sliep. Hij besloot om verder te gaan zoeken naar Galeno.

'Nee, wacht!' Layla hoorde een tijger in de buurt. Ze "liep" naar hem toe. 'Wie ben jij?' Vroeg ze nog half slaperig. De tijger had wel wat weg van Galeno, maar dat was hij niet. 'Wat doe je hier? Oh, laat ik me even voorstellen. Ik ben Layla.'

'Ik ben Fausto. En ik zoek mijn broer: Galeno. Heb ji hem hier niet toevallig gezien?' Hij keek haar aan. Nadat hij een lange tijd op een antwoord had gewacht, zei hij: 'Ik ga. Ik moet hem vinden.' Hij besloot om verder te gaan zoeken.

'Ben jij de broer van Galeno?' Dacht Layla bij zichzelf. 'Hé, wacht eens! Ik ga met je mee!' Nu de wonden al minder pijn deden, kon ze wel al beter lopen. 'Hij is opzoek naar een geschrikte grot!' Layla liep met Fausto weg, opzoek naar de grot waar Galeno zich bevond.